Ένα σύντομο ταξίδι στη Γαλλία

Φωτογραφίες από το ταξίδι εδώ

Αναχώρηση από Αθήνα - Άφιξη στο Παρίσι

Ξεκινήσαμε από το Ελ. Βενιζέλος με μια δίωρη καθυστέρηση. Ήμασταν πολύ τυχεροί που πραγματοποιήθηκε η πτήση μας διότι την ημέρα εκείνη ακυρώθηκαν πολλές πτήσεις και η καθυστέρησή μας οφειλόταν σε απεργία που πραγματοποιούνταν στα αεροδρόμια του Παρισιού. Η easyjet δεν δίνει θέσεις και έτσι ο καθένας κάθεται όπου προλάβει. Όταν επιβιβαστήκαμε είχε γεμίσει ήδη το μισό αεροπλάνο και καθήσαμε στη δεξιά πλευρά αρκετά πίσω από το φτερό για να μπορώ να βγάζω φωτογραφίες. Κάθησα δίπλα στο παράθυρο με τη φωτογραφική και το gps ανά χείρας. Τελικά όσο πιο πίσω κάθεσαι τόσο πιο πολύ πιέζεσαι κατά την προσγείωση-απογείωση. Αυτό δε μου άρεσε και τόσο. Από την άλλη όμως, μπορείς να διακρίνεις ολοκάθαρα τις κινήσεις του αεροσκάφους μιας και έχεις πλήρη εικόνα της ατράκτου. Αυτό μου άρεσε. Η πορεία που ακολουθήσαμε ήταν πάνω από τη θάλλασσα και κοντά στην ξηρά. Περάσαμε ανάμεσα από τη Β. Πελοπόνησο και τη στερεά Ελλάδα και συνεχίσαμε πάνω από την ανατολική πλευρά του Ιονίου. Αφού αφήσαμε την Ελλάδα πίσω και δεξιά μας περάσαμε δίπλα από την Αλβανία, από την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, από την Κροατία (παντα πάνω από τη θάλασσα) και μπήκαμε στην βόρεια πλευρά της Ιταλίας. Περάσαμε πάνω από τις χιονοσκέπαστες, υπέροχες, φανταστικές και απίθανες Άλπεις και αφήνοντας έναν βαθύ αναστεναγμό, που δεν έχω ανέβει ακόμη επάνω τους, περάσαμε στη νοτιοανατολική Γαλλία. Ο καιρός ήταν καθαρός και μου επέτρεψε να βλάλω μερικές όμορφες φωτογραφίες. Σύντομα κινηθήκαμε βόρεια και φτάσαμε στο Παρίσι μετά από 3,5 ώρες πτήσης έχοντας ταχύτητα 850 χλμ/ώρα και υψόμετρο 11500 μέτρα. Το αεροπλάνο όταν προσγειώνεται και πιάνει έδαφος σηκώνει κάθετα κάτι καπάκια που βρίσκονται πάνω στα φτερά έτσι ώστε ο αέρας να βρίσκει μεγαλύτερη αντίσταση (μιας και μεγαλώνει η επιφάνεια στην οποία προσκρούει) και να διευκολύνεται η επιβράδυνση. Στο αεροδρόμιο μας περίμενε η Άννα και μας συνόδεψε στο κατάλυμα όπου θα μέναμε. Από το αεροδρόμιο Orly πήραμε το τρένο Orlyval (7.20 Euro) το οποίο τερματίζει στο Antony. Από εκεί πήραμε το λεωφορείο 395 (1,50 Euro t-ticket) και κατεβήκαμε στην Πέμπτη στάση. Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας και το βράδυ κάναμε λίγη παρέα με τα παιδιά όπου εμεναν στο foyer.

Επίσκεψη στην ελληνική μητρόπολη

Την επομένη το πρωί πήγαμε με τον πάτερ Παναγιώτη στη Μητρόπολη με το αυτοκίνητό του. Πήραμε έναν περιφεριακό δρόμο στα δυτικά της πόλης. Έχοντας δεξιά το Σηκουάνα είδαμε ένα νησάκι πάνω στο οποίο ήταν χτισμένο το εργοστάσιο της αυτοκινητοβιομηχανίας Renault το οποίο όμως το μετέφαραν αλλού επειδή θα χτιστεί ένα μουσείο τεχνολογίας στο σημείο εκείνο. Ήταν όλο γκρεμισμένο εκτός από την είσοδο η οποία είναι μια εντυπωσιακή γέφυρα. Ο π. Παναγιώτης είναι ιερέας από τη Μυτηλίνη και είναι ο διευθυντής του foyer και δε φοράει ράσα διότι έτσι γίνεται στο εξωτερικό. Εκεί επισκεφτήκαμε το μητροπολιτικό ναό ο οποίος είναι μέσα στο κτίριο της Μητρόπολης και είναι αφιερωμένος στον Άγιο Στέφανο. Εντύπωση μου έκανε στο ναό που επάνω από το ιερό είχε τον παντοκράτορα αντί την πλατυτέρα όπως συνιθίζεται σε εμάς. Εκεί γνωρίσαμε τον π. Ειρηναίο ο οποίος και κανόνισε τα της διαμονής και συνοδείας μας. Ευχάριστοι άνθρωποι, σύγχρονοι, απλοί, πρόσχαροι και εξυπηρετικοί. Στην μητρόπολη πετύχαμε και έναν εδεσσαίο ο οποίος είναι απεσπασμένος στο Παρίσι, δάσκαλος στην ιδιότητα αν θυμάμαι καλά.

Αψίδα του Θριάμβου - Ηλύσια Πεδία

Φεύγοντας από τη μητρόπολη, η οποία βρίσκεται στο 16ο διαμέρισμα του Παρισιού, πήραμε τον δρόμο avenue marceau ο οποίος μας έβγαλε στην αψίδα του Θριάμβου που είναι ένα τοξοτό μνημείο και θυμίζει κάπως την καμάρα στην Θεσσαλονίκη. Το μνημείο αυτό είναι από τα σημαντικότερα του Παρισιού και έχει ίση αξία με αυτό του άγνωστου στρατιώτη στην Αθήνα μπροστά από τη βουλή. Στο μνημείο αυτό, γίνονται καταθέσεις στεφάνων στις γιορτές τους. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα Ηλύσια Πεδία (avenue des champs elysees) που είναι ο πλατύτερος δρόμος που έχω δει ποτέ μου. Στη μέση υπάρχει χώρος για την κυκλοφορία των αυτοκινήτων και δεξιά και αριστερά από την άσφαλτο έχει πλατύτατα πεζοδρόμια στις άκρες των οποίων δεσπόζουν επιβλητικά νεοκλασικά κτίρια. Ο δρόμος αυτός καταλήγει σε διάφορα πάρκα μπροστά από τον Σηκουάνα.

Πύργος του Άιφελ

Το απόγευμα πήγαμε να δούμε πως είναι ο πύργος του Άιφελ. Κατεβήκαμε με το μετρό (Μ8) στη στάση Ecole Militaire. Περπατήσαμε λίγο στο δρόμο avenue de la motte και φτάσαμε σε ένα σημείο όπου στα δεξιά μας είχε ένα μεγάλο πάρκο το οποίο κατέληγε στον πύργο και στα δεξιά μας ήταν ένα κτίριο που λεγόταν ecole militaire. Στρίψαμε δεξιά, μπήκαμε μέσα στο πάρκο και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τον πύργο. Ήμασταν τόσο μακρυά που μπορούσαμε να τον δούμε και να τον φωτογραφήσουμε ολόκληρο. Ήταν όπως τον περίμενα από φωτογραφίες του που είχα δει. Πραγματικά εντυπωσιακός. Ήταν σούρουπο όταν φτάσαμε και ήταν φωτισμένος όλος με πορτοκαλί χρώμα. Μάλιστα, όταν φτάσαμε δίπλα του άναψαν και μερικά ακόμη φωτάκια σε ασημί χρώμα που έμοιαζαν με αστεράκια. Τα ασανσέρ που ανέβαζαν τον κόσμο επάνω ήταν γεμάτα και η ουρά του κόσμου που περίμεναν να ανέβουν ήταν μεγάλη. Όλος ο χώρος εκεί τριγύρω έμοιζε γιορτινός.

Επίσκεψη στην Αμιένη

Την επόμενη ημέρα, πήγαμε στην Αμιένη. Το ταξίδι κράτησε λιγότερο από μιάμιση ώρα και η απόσταση που διανύσαμε ήταν 145χλμ περίπου. Την ημέρα αυτή είχε πολύ κρύο στο Παρίσι και ακόμη περισσότερο στην Αμιένη. Η πόλη έμοιαζε με μια κοινή επαρχιακή βορειοευρωπαϊκή πόλη. Σπίτια με σκεπές, σκούρα χρώματα, πάρκα, ποταμάκια και όλα περιποιημένα. Τα ΤΑΧΙ χρεώνουν κανονικά και όχι ιδιαίτερα ακριβά. Οι δουλειές που είχαμε προγραμματίσει δεν μας επέτρεψαν να τη δούμε καλά. Έτσι, επιστρέψαμε γρήγορα στο σταθμό του τρένου για να επιστρέψουμε στο Παρίσι.

Τρένα - συγκοινωνίες - κόσμος

Φτάσαμε με το τρένο στο σταθμό Gare du Nord ο οποίος πρέπει να είναι και ο μεγαλύτερος σταθμός τρένων στο Παρίσι. Από το υπέργειο τμήμα φεύγουν τρένα για άλλες πόλεις της Γαλλίας και του εξωτερικού, ενώ από τα υπόγεια τμήματα περνάνε οι γραμμές του μετρό (Μ) καθώς και του περιφερειακού σιδηρόδρομου (RER) του Παρισιού. Τα τρένα εκεί δεν έχουν τη λαμπρότητα που έχουν άλλα τρένα του εξωτερικού. Το μετρό και το RER είχαν παλιούς σταθμούς, σκούρους και πληκτικούς στην όψη. Έμοιαζαν σαν τη στάση "Βικτώρια" του ηλεκτρικού της Αθήνας. Οι συρμοί είχαν έντονα τα σημάδια της πολυκαιρίας και οι πόρτες μου φάνηκαν μεγαλύτερες σε πλάτος από ότι των συρμών της Αθήνας. Οι σταθμοί του μετρό και οι συρμοί της Αθήνας είναι κατά πολύ λαμπρότεροι και αστραφτερότεροι έναντι αυτών! Βέβαια από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο τεράστιο είναι το υπόγειο σιδηροδρομικό δίκτυο του Παρισιού καθώς και την ηλικία του. Η σήμανση στους σταθμούς είναι αρκετά κατατοπιστική και δύσκολα χάνεται κανείς. Το θέμα της ακύρωσης των εισητηρίων είναι ένα θέμα που μπορεί να συζητάει κανείς μισή ώρα. Το εισητήριο ακυρώνεται άλλοτε κατά την είσοδο και άλλοτε κατά την έξοδο. Η ακύρωση γίνεται σε κάτι πολύπλοκα μηχανήματα με κιγκληδώματα μέσα από τα οποία διέρχεται ο επιβάτης, που μπορεί να βρίσκονται τόσο στην είσοδο όσο και στην έξοδο των σταθμών. Τα μηχανήματα που εκδίδουν εισητήρια αυτόματα δέχονται και πιστωτικές κάρτες. Αυτό είναι ιδιαίτερα βολικό στην περίπτωση που δεν έχει κάποιος ψιλά πάνω του και η ουρά για να τον υπάλληλο που τα εκδίδει είναι μεγάλη. Ο κόσμος είναι πολύ φιλικός και εξυπηρετικός, μόνο που καλό είναι να γνωρίζει κανείς γαλλικά επειδή αυτοί δε γνωρίζουν ξένες γλώσσες και αν δεν αλλάξουν γρήγορα αυτήν τους τη νοοτροπία πολύ φοβάμαι πως από χώρα του φωτός θα καταλήξουν σε χώρα του σκότους εν μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης!!!