Αναρριχητικό Τριήμερο στον 'Ολυμπο

Φωτογραφίες εδώ

Ημέρα πρώτη 13/8/2005

Αναχώρηση
Ξεκινήσαμε το Σάββατο το πρωί ο Ζαφείρης και εγώ με το τζιπ. Συναντήσαμε τη Δώρα κάπου πάνω στην εθνική και τον Κώστα στο ΚΕΟΑΧ (τοποθεσία Βρυσοπούλες 1800μ.). Από εκεί ξεκινήσαμε την ανάβαση. Πρώτος στόχος ήταν ο αυχένας του Αγ. Αντώνη. Τα σακίδια ήταν βαριά έχοντας μέσα τους νερό, τρόφιμα και ρούχα για 3 ημέρες καθώς και τον αναρριχητικό εξοπλισμό μας (κράνος, μποντριέ, ιμάντα, κορδολέτο, 2 καραμπίνερ ασφαλείας και 1 απλό, 1 οχτάρι, σφυρί). Τα υπόλοιπα υλικά (ασφάλειες, φρεντ, καρύδια, σχοινί κτλ.) τα κουβαλούσε ο Ζαφείρης. Φτάνοντας στον αυχένα είχαμε καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της ανάβασης. Από εκεί πήραμε το μονοπάτι (ζωνάρι) που οδηγεί στη Σκάλα (2866μ.).

Κακόσκαλα - Ταρπία Πέτρα
Αφού ξεκουραστήκαμε αρκετά αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την κακόσκαλα. Σχεδόν στη μέση αφήσαμε τα σακίδια και ανεβήκαμε λίγα μέτρα πάνω στην Ταρπία Πέτρα. Εκεί έχει μια πλάκα με αρκετά μεγάλη κλίση, πάνω στην οποία κάναμε πρακτικές κινησιολογίας πάνω σε βράχο. Δηλαδή κατεβαίναμε την πλάκα όρθιοι μόνο με τα δυο μας πόδια έχοντάς τα ανοικτά και λυγισμένα για ισορροπία. Αφού ανεβοκατεβήκαμε αρκετές φορές και αρχίσαμε να αποκτάμε μια σχετική ισορροπία, συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε την κακόσκαλα μέχρι να βρούμε το επόμενο ζωνάρι για να καταλήξουμε στο λούκι του μύτικα, του στεφανιού και τέλος στο καταφύγιο του Γιόσου Αποστολίδη (περίπου 2700μ.) όπου και θα μέναμε. Το κατέβασμα από την κακόσκαλα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για εμένα. Έχει πολύ σάρα και απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση για να μη γκεμοτσακιστεί κανείς. Το σακίδιο δυσχέραινε την κατάσταση. Η Δώρα έπεσε σε εκείνο το σημείο, όμως ευτυχώς την κράτησε ο Ζαφείρης. Αφού πιάσαμε το επόμενο ζωνάρι οι ψυχολογίες ηρέμησαν.

Αναρρίχηση στην δυτική πλευρά της Τούμπας
Περάσαμε κάτω από το λούκι του Μύτικα, κάτω από τη στριβάδα, κάτω από το λούκι του Στεφανιού, κάτω από το Στεφάνι και σταματήσαμε λίγο πριν φτάσουμε στην Τούμπα. Αφήσαμε τα σακίδια και ζωστήκαμε με τα αναρριχητικά μας. Εκεί φόρεσα για πρώτη φορά τα αναρριχητικά μου παπούτσια που είχα αγοράσει την προηγούμενη μόλις ημέρα. Προσεγγίσαμε την Τούμπα από τη δυτική πλευρά και αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε μια εύκολη διαδρομή. Επικεφαλής μπήκα εγώ με τη βοήθεια πάντα του Ζαφείρη. Η διαδρομή βγήκε σε δυο σχοινιές και η δυσκολία ήταν πολύ μικρή σε θετικά κομμάτια.

Το βράδυ στο καταφύγιο
Αφού τελειώσαμε και μ' αυτό, κατεβήκαμε στο ζωνάρι όπου είχαμε αφήσει τα σακίδια και συνεχίσαμε για το καταφύγιο. Φτάσαμε στις 8:30 το βράδυ. Ήταν ζεστά εκεί μέσα. Στον πραθάλαμο-τραπεζαρία υπήρχε μια σόμπα και η θερμοκρασία έφτανε τους 19 βαθμούς. Φάγαμε, κουβεντιάσαμε με άλλους ορειβάτες, ετοιμάσαμε τα κρεβάτια μας και πέσαμε νωρίς για ύπνο κατά τις 10. Το βράδυ ήμουν πολύ ανήσυχη. Στριφογύρναγα κάθε λίγο και λιγάκι χωρίς να καταφέρνω να κοιμηθώ. Κατά τις 2:30 σηκώθηκα να κάνω μια βόλτα. Βγήκα για λίγο έξω. Η νύχτα ήταν φανταστική. Απόλυτη ησυχία παντού. Ο όγκος του στεφανιού δέσποζε επιβλητικά στα αριστερά. Τα αστέρια άπειρα. Το κρύο αισθητό και απαγορευτικό για να κάτσω πάνω από λίγα λεπτά έξω. Μπήκα ξανά μέσα και ανέβηκα πάνω στο δωμάτιο και έπεσα ανανεωμένη στο κρεβάτι μου. Κοιμήθηκα πολύ άνετα σε αυτήν την προσπάθειά μου.

Ημέρα δεύτερη 14/8/2005

Διάσχιση κορυφογραμμής Στεφανιού
Ξυπνήσαμε νωρίς. Σηκωθήκαμε κατά τις 7, φάγαμε πρωινό, ετοιμάσαμε τα σακίδια (μικρότερα και ελαφρύτερα αυτή τη φορά), ζωστήκαμε με τα αναρριχητικά μας και ξεκινήσαμε για το Στεφάνι. Σε περίπου μισή ώρα βρισκόμασταν στην βορειοανατολική του πλερά από όπου θα ξεκινούσαμε το σκαρφάλωμα. Δεθήκαμε με τα σχονιά σχηματίζοντας δυο σχοινοσυντροφιές. Εγώ με τον Κώστα και ο Ζαφείρης με τη Δώρα. Επικεφαλής εγώ και ο Ζαφείρης. Σκαρφαλώναμε ταυτόχρονα. Μπροστά εγώ και ακριβώς από πίσω μου ο Ζαφείρης. Από κάτω μας ασφάλιζαν ο Κώστας και η Δώρα αντίστοιχα. Παρόλο που ο βαθμός δυσκολίας δεν ήταν μεγάλος, η ψυχολογία του επικεφαλής είναι πολύ παράξενη – τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ -. Ναι μεν ασφαλίζει τη διαδρομή για τους επόμενους, από την άλλη όμως αν πέσει ο τραυματισμός είναι το λιγότερο που μπορεί να πάθει. Το σκοινί το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να περιορίσει την πτώση. Αυτό που διδάχτηκα είναι πως στηριζόμαστε στα πόδια μας και μόνο. Αφού φτάσαμε στο πάνω βόρειο μέρος του στεφανιού, αρχίσαμε να το διασχίζουμε προς τα νότια σε στυλ περπατοαναρρίχησης. Το σκοινί με άγχωνε περισσότερο σε αυτό το κομμάτι, δίοτι δεν είχα απόλυτη ελευθερία κινήσεων και σε κάποια περάσματα με δυσκόλευε κιόλας. Επίσης, αν έπεφτε ο σχοινοσύντροφος θα παρέσερνε και τον άλλον. Οι ασφάλειες που τοποθετούσαμε σε αυτό το κομμάτι ήταν ελάχιστες. Φτάσαμε στην κορυφή του στεφανιού 2909μ., που είναι η τρίτη σε υψόμετρο μετά τον Μύτικα 2917μ. και το Σκολιό 2911μ. Εκεί ξεκουραστήκαμε και φάγαμε. Συνεχίσαμε τη δίασχιση της κορυφογραμμής ως το λούκι του Στεφανιού που βρίσκεται στο νότιό του μέρος. Εδώ μαζέψαμε επιτέλους τα σχοινιά και τα φορτωθήκαμε πάνω μας. Κατεβήκαμε για λίγο το λούκι και κόψαμε δεξιά για να βγούμε στη Στριβάδα η οποία βρίσκεται ανάμεσα από το Στεφάνι και το Μύτικα. Έχοντας το Στεφάνι πίσω μας και μπραστά μας το Μύτικα, στα δεξιά μας βρισκόταν το δυτκό κουλουάρ και στα αριστερά το ανατολικό κουλουάρ της Στριβάδας. Από εκεί ξεκινήσαμε να σκαρφαλώνουμε μια άλλη διαδρομή που στο τέλος της συναντούσε το πέρασμα του Νάτση. Αυτή η διαδρομή είχε πολλά σαθρά κομμάτια και ήθελε ιδιαίτερη προσοχή. Σε ένα ή δυο περάσματα με ασφάλισε ο Ζαφείρης από πάνω. Σε αυτήν την τελευταία διαδρομή ένιωσα έντονη την κούραση. Σε κάποια σημεία έτρεμαν τα πόδια μου. Τελικά τη βγάλαμε τη διαδρομή καταλήγοντας λίγα μέτρα κάτω από τον Μύτικα. Τώρα έπρεπε να κατέβουμε το λούκι του Μύτικα το οποίο αριθμεί 10 νεκρούς με ισάριθμες ταφόπλακες στο διάβα του. Αυτό το λούκι δεν το είχα κατεβεί ποτέ στη ζωή μου. Το είχα ανέβει μόνο μια τον περασμένο χρόνο. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου ένα σωρό άσχημες σκέψεις. Ήθελα να τις σταματήσω. Δεν ξέρω αν τελικά τις σταμάτησα ή αν τις κουβάλησα ως κάτω. Δε θυμάμαι. Πάντως το κατέβηκα! Ναι, το κατέβηκα για πρώτη φορά με επιτυχία. Χάρηκα όταν έφτασα κάτω. Από εκεί πήραμε το μονοπάτι για να επιστρέψουμε στο καταφύγιο.

Στο καταφύγιο
Αυτήν την ημέρα ένιωσα μεγαλύτερη κούραση από ότι την προηγούμενη. Ο καιρός ήταν πάρα πολύ καλός και η θερμοκρασία πολύ καλή. Κλείσαμε 9 ώρες στα βράχια. Τα συναισθήματά μου ήταν διάφορα. Δεν ήξερα αν χαιρόμουν πραγματικά. Το σίγουρο είναι πως ένιωθα ακόμη τον φόβο τον οποίο ένιωθα καθώς σκαρφάλωνα. Ίσως να έφταιγε αυτό και να μη με άφηνε να χαρώ πλήρως. Ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη. Ο περισσότερος κόσμος από το καταφύγιο είχε φύγει και είχαμε μείνει λίγα άτομα. Σκόπευα αμέσως μετά το φαγητό να πάω για ύπνο διότι δεν άντεχα άλλο. Στο μεταξύ όμως είχε αρχίσει να μιλάει ο Ζαφείρης στο τραπέζι μας για μυθολογίες, αρχαιολογίες κτλ. Και είχε πολύ ενδιαφέρον η κουβέντα. Σιγά σιγά άρχισαν να μαζεύονται και να κάθονται γύρω μας και δίπλα μας και άλλοι και να συμμετέχουν και αυτοί στην κουβέντα. Έκατσα αρκετά και εγώ, αλλά κατά τις 9:30 τους καληνύχτισα και πήγα για ύπνο. Αυτό το βράδυ κοιμήθηκα αμέσως. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου.

Ημέρα τρίτη 15/8/2005

Αναρρίχηση Comici
Ξυπνήσαμε νωρίς και πάλι. Το πρόγραμμα είχε μια εύκολη αναρριχητική διαδρομή ονόματι Comici στην ανατολική πλευρά του Στεφανιού. Αυτήν τη διαδρομή την είχα κάνει πριν κανά μήνα και ήταν φανταστική. Την βγάλαμε με 5 σχοινιές και με ιδιαίτερη άνεση. Πραγματικά ήταν σκέτη απόλαυση. Κατεβήκαμε από το λούκι κάτω και γυρίσαμε στο καταφύγιο.

Επιστροφή από Καζάνια
Μαζέψαμε τα πράγματά μας, ετοιμάσαμε τα σακίδιά μας για την επιστροφή και ξεκινήσαμε. Ο Ζαφείρης με τον Κώστα επέστρεψαν από εκεί που ήρθαμε δηλαδή κακόσκαλα – σκάλα – αυχένα Αγ. Αντώνη – ΚΕΟΑΧ (Βρυσοπούλες). Εγώ με τη Δώρα επιστρέψαμε από τα Καζάνια. Η κατάβαση ξεκίνησε από τις Πόρτες. Η διαδρομή αυτή έχει τρεις εναλλαγές. Στο πρώτο τρίτο έχει σάρα με μεγάλη κλίση και κανά δυο ζόρικα περάσματα. Καταλήγει στον πάτο των Καζανιών και εκεί έχει μια σπηλιά. (Τα Καζάνια έχουν πάρει το όνομά τους από την πολλή ομίχλη που μαζεύουν και όταν τα κοιτάς από ψηλά μοιάζουν με πραγματικά καζάνια που βράζουν). Στο δεύτερο τρίτο συναντήσαμε ένα μονοπάτι ανάμεσα στα χόρτα με επίσης μεγάλη κλίση και λιγότερη σάρα. Το τρίτο κομμάτι είναι το Ρέμα Ναούμ (παλιός αρχιλήσταρχος της περιοχής) και το μονοπάτι μπαίνει μέσα στο ρέμα. Νερό δεν έχει. Η διαδρομή γίνεται πατώντας από πέτρα σε πέτρα. Υπάρχουν και κάποιες τεράστιες κροκάλες που πρέπει να τις περιεργαστείς για να δεις από που θα περάσεις. Στο τέλος μας περίμενε ο Ζαφείρης και μας πήρε με το τζιπ. Αυτήν την ημέρα δεν ένιωθα τις αφές των δακτύλων των χεριών μου. Πονούσα όποτε πήγαινα να ακουμπήσω ή να στηριχτώ κάπου. Επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη χωρίς να συναντήσουμε ιδιαίτερη κίνηση στο δρόμο.

The End.