Γρανίτης - Άγιος Παύλος 1770μ. (Φαλακρό)

28 Φλεβάρη και τέλος του χειμώνα για φέτος... Χιόνια κάμποσα όμως ακόμα
Αυτή τη φορά το τέλος του χειμώνα συνέπεσε με το τριήμερο της καθαράς Δευτέρας. Ευκαιρία για κάτι πιο μακρινό λοιπόν. Επέλεξα να πάω στο χωριό της μητέρας μου που είναι η Μικρόπολη Δράμας. Ζαχάρωνα εδώ και καιρό την διαδρομή Γρανίτης - Άγιος Παύλος. Ας πάω λοιπόν και ότι γίνει. Παρέα για το βουνό βρήκα τον dadan. Παρασκευή απόγευμα προς βραδάκι και είμαι μέσα στο λεωφορείο καθ' οδόν για τη Δράμα. Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο dadan.
Νίκη έτοιμη για άυριο;
Έτοιμη ρε Ντάνη, εσύ;
Έτοιμος και εγώ, έχω τον φίλο μου τον Γιάννη εδώ ο οποίος πέρασε από εκείνα τα μέρη γυρνώντας από Μπάνσκο και λέει ότι έχει πολύ χιόνι. Τι λες;
Ξέρω 'γω; Ας παμε μιας και ετοιμαστήκαμε. Ψήσε και τον Γιάννη να έρθει.
(Ψήνεται ο Γιάννης σε χρόνο dt)
ΟΚ;
ΟΚ, τα λέμε το πρωί στη διασταύρωση.

Την επομένη βρισκόμαστε νταν στην ώρα μας στη διασταύρωση, με μαζεύουνε και βουρ για Γρανίτη. Αφήσαμε το αμάξι στο χωριό και ξεκινήσαμε την πορεία 0,5 χλμ μετά το χωριό μπροστά από τις κατασκηνώσεις της μητρόπολης Δράμας. Χιόνι βρήκαμε από την αρχή της πορείας από τα 830μ. αν και υπολόγιζα να βρούμε πάνω από τα 1000. Ο χωματόδρομος σύντομα μας έβγαλε στο σανατόριο και αμέσως μπήκαμε στο μονοπάτι. Ξαναβγήκαμε σε χωματόδρομο (κακώς) ενώ το μονοπάτι πρέπει να συνέχιζε μέσα στο δάσος. Μείναμε στο χωματόδρομο μέχρι που συναντήσαμε κάτι σωρούς από ξύλα στοιβαγμένα. Δεξιά αριστερά ξύλα που μας περνούσαν στο ύψος και στη μέση εμείς! Παραμυθένιο το τοπίο και εμείς να αισθανόμαστε σαν κάστορες ανάμεσά τους. Αφού βγήκαμε από το τούνελ με τα ξύλα πιάσαμε ακανόνιστα την πλαγιά προς τα πάνω μέχρι να βρούμε το μονοπάτι και να βγούμε σε κάτι ξέφωτα. Ο χωματόδρομος με το μονοπάτι κινούνται παράλληλα, απλά ο χωματόδρομος είναι λίγο χαμηλότερα. Μικρό το κακό λοιπόν. Μπήκαμε στο μονοπάτι και ήσυχοι πλέον ακολουθούμε τα σημάδια τα οποία μας βγάζουν σε κάτι ξέφωτα. Πίσω μας το χ/κ του Φαλακρού. Η κορφή διακρίνεται πλέον μπροστά μας. Κατευθυνόμαστε τραβερσαριστά και ανηφορικά προς ένα διάσελο που είναι κάτω από την κορυφή. Ως εδώ έχουμε κάνει σχεδόν τη μισή ανάβαση σε υψόμετρο. Η θέα από το διάσελο μαγευτική. Κάμποι, πεδιάδες, βουνά. Ο καιρός ανοιχτός, ο ουρανός μπλε με κάτι συννεφάκια και εμείς αγκομαχάμε στην ανηφόρα. Ο dadan και ο Γιάννης ακούραστοι "κόπτες" του χιονιού!!! Ο χρόνος μας πίεζε όλους, αλλά κανείς δεν το φανέρωνε. Είχαμε ξεκινήσει 10 παρά και δε θέλαμε να μπλεχτούμε στη νύχτα. Όταν όμως η κορφή στέκει απέναντι και την πλησιάζεις, όλο και πιο δύσκολα γυρνάς πίσω... Φτάσαμε πάνω στις 15:15 μετά από 8,5 χλμ. Η θέα τριγύρω άπειρη. Κρίμα να μην ξέρουμε τι βλέπουμε. Λέγεται πάντως πως φαίνεται το Φαλακρό, ο Όρβηλος, το Μενοίκιο, το Παγγαίο, το Πίριν και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Στην κορφή υπάρχει και το ομόνυμο εκκλησάκι.
Η επιστροφή έγινε σε 3 ώρες και προλάβαμε τη νύχτα στη γωνιά να μας περιμένει 18:30 ήμασταν στο αυτοκίνητο στον Γρανίτη.