Κατακαλόκαιρο στο Πίνοβο!

Το Σάββατο 11/7/09 κανονίσαμε με τον Ντάνη να ανέβουμε στο Πίνοβο. Είπαμε να ξεκινήσουμε νωρίς γιατί ο καιρός θα ήταν περίεργος… όπως και ήταν…
Φτάσαμε στην πλατεία του Αετοχωρίου, ετοιμαστήκαμε στα γρήγορα και 7:40 πήραμε το μονοπάτι για πάνω. Ο καιρός καλός! Η σήμανση πάρα πολύ πυκνή και το αίσθημα της σιγουριάς κάτι παραπάνω από έντονο. Το πρώτο τρίτο της διαδρομής κινείται μέσα σε δάσος με οξυές και σε κάποια σημεία έχει φτέρες. Φτέρες τόσο ψηλές που ξεπερνούσαν το μπόι μας. Ζούγκλα! Συναντήσαμε αρκετά ρεματάκια, από όπου εφοδιάζαμε τα παγούρια μας. Περάσαμε μια μικρή σάρα και σύντομα βγήκαμε από το δάσος φτάνοντας σε μια τοποθεσία με πολλά ρέματα. Από εδώ η πορεία συνεχίζει με πολύ έντονη κλίση προς τα πάνω. Η σήμανση εξακολουθεί να είναι κατατοπιστική! Αφού πάρουμε όλο το ύψος αρχίζει μια τραβέρσα σε ένα τεράστιο ζωνάρι με εκπληκτική θέα. Κινούμαστε περίπου στα 1900μ. Περνάμε από τις χαρακτηριστικές τρίγωνες πυραμίδες των συνόρων και με Νότια πορεία τραβάμε για κορυφή. Τώρα κινούμαστε πάνω σε λιβάδια. Έχουν ήδη μαζευτεί σύννεφα από πάνω μας και αρχίζουν να στάζουν από λίγο. Βάζουμε αδιάβροχα και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Φτάνουμε στα χαρακτηριστικά κανόνια του Πινόβου και συνεχίζουμε για τη βάση του κώνου της κορυφής. Πλησιάζοντας εκεί, ο καιρός καθαρίζει από πάνω μας και διακρίνεται η κορυφή. Βόρεια προς τα Σκόπια μαύρο ντουμάνι από σύννεφα φαίνεται και ακούγονται μερικά μπουμπουνητά. ΟΚ, την κορφή την βλέπουμε και είναι κρίμα να μην πάμε. Πάμε και την φτάνουμε. Εκεί δέχομαι ένα αναπάντεχο και ιδιαίτερα ευχάριστο τηλεφώνημα. (Το οποίο διακόπηκε άδοξα επειδή είχα πιάσει σκοπιανικό σήμα και χρεωνόμουν και τελείωσαν οι μονάδες μου!).

Αρχίζει και φυσάει και γρήγορα τα σκοπιανικά σύννεφα μας πλησιάζουν απειλητικά. Τρώμε στα γρήγορα, βγαίνουμε φωτογραφίες στα γρήγορα, και αρχίζει η επιστροφή μας στα γρήγορα. Το πάρτυ έχει αρχίσει για τα καλά. Πέφτει δυνατή βροχή, πέφτει χαλάζι, φυσάει, αστράφτει, βροντάει, έχει ομιχλιάσει, πέφτουν κεραυνοί στα 200μ. (!!!) μακριά μας, είμαστε πάνω ψηλά, εκτεθειμένοι, γύρω γύρω βράχια και λιβάδια, πολεμικά σιδηρικά (κανόνια, κάλυκες, συρματόσχοινα). Ένας κακός χαμός. Η ώρα είναι λίγο μετά τη 1. Θυμήθηκα τον Σταύρο που μου είπε «φροντίστε κατά τις 12 να επιστρέφετε». Χανόμαστε, βρισκόμαστε, προσεύχομαι, παίρνω απόφαση πως μπορεί να με κάψει κεραυνός, πανικοβάλλομαι και τρομοκρατούμαι! Ο Ντάνης από την άλλη δε, ΤΕΡΑΣ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑΣ!!! Μέσα σε αυτόν τον χαμό, το gps αποδείχθηκε σωτήριο. Το παν ήτανε να βγούμε στα σύνορα (2χλμ. περίπου από την κορυφή). Από ‘κει, το ζωνάρι είναι ευδιάκριτο και τα βήματα σίγουρα. Η βροχή κόβει σιγά σιγά και ο καιρός ανοίγει. Το πανηγύρι κράτησε τουλάχιστον μια ώρα που όμως εμένα μου φάνηκε ολόκληρη ζωή… Όσο κατεβαίναμε ο καιρός θύμιζε καλοκαίρι! Αραιή συννεφιά, ίσα να βγαίνουν ωραία διακοσμημένες οι φωτογραφίες και ήλιος. Δε θύμιζε τίποτα από όλα όσα είχαν προηγηθεί.

Φτάσαμε στο χωριό μετά από 10 ώρες περιπέτειας, μετά από 1600 μέτρα συνολικής ανάβασης και μετά από 28 χλμ. Δύσκολα θα ξεχάσω αυτήν την ανάβαση. Είναι η τρίτη φορά που επισκέπτομαι αυτό το βουνό, αλλά η πρώτη που πιάνω κορυφή. Και με το ζόρι πάλι, όπως αποδείχθηκε!!! Τέλος καλό, όλα καλά. Και εις άλλα με υγεία και με ασφάλεια!

Φωτογραφίες