Τετραήμερο Αγ. Πνεύματος στη Βουλγαρία

Φωτογραφίες εδώ

Ημέρα πρώτη 9/6/2006

Ξεκινήσαμε κατά τις 4 το απόγευμα από το αρχαιολογικό μουσείο της Θεσσαλονίκης κατευθυνόμενοι προς τα σύνορα του Προμαχώνα. Στα σύνορα δεν καθυστερήσαμε ιδιαίτερα και έτσι περάσαμε σύντομα στη Βουλγαρία, έχοντας στο Στρυμώνα στα αριστερά μας. Ψωνίσαμε σοκολάτες πριν τα βουλγάρικα σύνορα από τα αφορολόγητα και αμέσως μετά τα βουλγάρικα σύνορα κάναμε συνάλαγμα. Η ισοτιμία ήταν 1.93 λέβα = 1 ευρώ. Είχαμε διανύσει ήδη 120 χλμ και θέλαμε άλλα 160 για να φτάσουμε στο χωριό Μπόροβιτς όπου και θα μέναμε. Περάσαμε το Σαντάνσκι, την Κρέσνα (από όπου ο οδηγός του λεωφορείου αγόρασε κρασιά για να μας κεράσει το βράδυ!), το Μπλαγκόεβγραντ, τη Ντούπνιτσα και στρίψαμε δεξιά προς Σάμοκοβ. Λίγο μετά το Σάμοκοβ μας περίμενε το ερημικό πλέον Μπόροβιτς σε υψόμετρο 1330μ. Ήταν αργά (22:30) και ήμασταν όλοι κουρασμένοι από το ταξίδι. Στο ξενοδοχείο μας περίμεναν έτοιμα τραπέζια στρωμένα με φαγητό. Μετά το δείπνο πέσαμε για ύπνο, μιας και οι επόμενες ημέρες θα περιελάμβαναν αναβάσεις στα βουνά της οροσειράς Ρίλα.

Ημέρα δεύτερη 10/6/2006

Το Σάββατο ξυπνήσαμε νωρίς για να πάρουμε στα γρήγορα το πρωινό μας και να αναχωρήσουμε για το αλπινιστικό κέντρο της Μαλιόβιτσα όπου βρίσκεται περίπου στα 1750μ.. Η φύση στα ορεινά της Βουλγαρίας είναι πάρα πολύ έντονη και δημιουργεί μια παραδεισένια ατμόσφαιρα. Ο καιρός ήταν αποθαρρυντικός με πολλά σύννεφα μαζεμένα πάνω από τα κεφάλια μας. Οι διαθέσεις και οι ψυχολογίες μας δεν ήταν και οι καλύτερες.

Παρόλα αυτά όμως ξεκινήσαμε την ανάβαση για την κορυφή Μαλιόβιτσα. Αφού διασχίσαμε το αλπινιστικό κέντρο μπήκαμε σε έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο που έμοιαζε με δασικό δρόμο και με μονοπάτι ταυτόχρονα. Δίπλα μας έχουμε ποτάμι και το μονοπάτι κινείται μέσα σε δάσος. Το μονοπάτι είναι τόσο φαρδύ που είναι πολύ δύσκολο να χαθεί κάποιος. Μετά από περίπου μια ώρα και αφού περάσαμε δυο βρύσες και μια γέφυρα ο δρόμος αυτός μας έβγαλε σε ένα καταφύγιο το οποίο ήταν ανοιχτό και λειτουργούσε. Το υψόμετρο εδώ είναι 2000μ. Αφήνοντας το καταφύγιο πίσω και αριστερά μας μπαίνουμε σε στενό μονοπάτι και μετά από λίγο συναντάμε τα πρώτα χιόνια. Η βλάστηση έχει αραιώσει και το τοπίο μετατρέπεται σε αλπικό. Ακολουθούμε πάντα το μονοπάτι το οποίο μας βγάζει σε ένα μνημείο (βράχος με κρεμασμένες ταφόπλακες) βουλγάρων ορειβατών. Από έδώ ξεκινάει μια απότομη πλαγιά την οποία και ανεβαίνουμε. Εάν δεν είχε χιόνι ίσως να δυσκολευόμασταν εδώ. Κάτω από το χιόνι εάν υπάρχει σάρα θα είναι δύσκολα να το ανέβει κανείς. Στο τέλος της πλαγιάς τραβερσάρουμε δεξιά, πέφτουμε για λίγο σε μια λάκα και μετά από μια ανηφορίτσα φτάνουμε σε μια λίμνη. Η κορυφή φαίνεται ακριβώς πάνω από τη λίμνη όπως την αντικρύζουμε καθώς ερχόμαστε από το μονοπάτι. Εδώ το μονοπάτι χωρίζει στα δυο, αριστερά και δεξιά από τη λίμνη. Και τα δύο οδηγούν στην κορυφή. Εμείς πήραμε το αριστερό αφήνοντας τη λίμνη στα δεξιά μας. Έχουμε σχεδόν πάντα οπτική επαφή με την κορυφή και την προσεγγίζουμε από την αριστερή ράχη. Στο τέλος αφού πάρουμε σχεδόν όλο το υψόμετρο μπαίνουμε σε έναν λαιμό ο οποίος σηματοδοτείται με κιτρινόμαυρα παλούκια. Είχε πιάσει ομίχλη και διακρίναμε δύσκολα την κορυφή μιας και έμοιζε με μικρό οροπέδιο το σημείο. Έχει κάτι πέτρες που σχηματίζουν μικρό βουναλάκι για να ξεχωρίζει. Η ομίχλη είχε πυκνώσει και άρχισε να χιονίζει και να φυσάει. Βγάλαμε στα γρήγορα φωτογραφίες και φύγαμε για να χάσουμε γρήγορα υψόμετρο. Ο καιρός ηρέμησε αφού φτάσαμε πίσω στη λίμνη. Από εκεί συνεχίσαμε την επιστροφή από τα ίδια. Περάσαμε το καταφύγιο και καταλήξαμε στο αλπινιστικό κέντρο της Μαλιόβιτσα όπου μας περίμενε ο οδηγός με το πούλμαν για να μας μεταφέρει στο Μπόροβιτς.

Αφού κάναμε ένα ντουζάκι να συνέλθουμε βγήκαμε έξω στο χωριό για να το δούμε μιας και ήταν μέρα ακόμη. Καθήσαμε με το Νίκο σε ένα μαγαζάκι και τσιμπήσαμε ένα ελαφρύ γευματάκι με τη συνοδεία της καλοφημισμένης μπύρας "Καμενίτσα". Αφού αναλύσαμε όλες τις βαλκανικές μας ανησυχίες, συνεχίσαμε την περιοδεία στο χωριουδάκι. Αν και Ιούνιος το κρύο ήταν αισθητό. Ένα θερμόμετρο έξω από ένα ξενοδοχείο έδειχνε 11 βαθμούς κελσίου. Το χωριό αυτό έχει πάρα πολλά ξενοδοχεία και οι πίστες του χιονοδρομικού, κυριολεκτικά, μπαίνουν μέσα στο χωριό. Το πράσινο και η θέα που έχει είναι απερίγραπτα!

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και μετά από λίγο μας περίμενε το δείπνο. Ευτυχώς που είχαμε τσιμπήσει έξω, διότι το φαγητό δεν ήταν και ότι το καλύτερο. Μετά το φαγητό, μαζευτήκαμε μια παρέα και πήγαμε σε ένα μπαράκι για ένα ποτό. Βασικά εκεί τα μαγαζιά είναι λίγο από όλα. Έχουν και καφέ και φαγητό και ποτό και όλα είναι στο ίδιο στυλ. Κάτσαμε κανα δυοράκι και φύγαμε για ύπνο.

Ημέρα τρίτη 11/6/2006

Η ημέρα αυτή ήταν η σημαντικότερη για εμένα, μιας και το πρόγραμμα είχε ανάβαση στην κορυφή Μουσαλά (2925μ.) που είναι και η ψηλότερη στα Βαλκάνια αλλά και στο ενεργητικό μου. Υπάρχει ένα λίφτ κλουβί που ξεκινάει από το χωριό και τερματίζει σε υψόμετρο 2369μ. Για καλή μας τύχη λειτουργούσε και έτσι κερδίσαμε 1000 μέτρα σε υψόμετρο, δηλαδή σχεδόν 3 ώρες ανάβασης. Ο καιρός κάτω στο χωριό ήταν κλειστός, διασχίσαμε ένα στρώμα ομίχλης με το λιφτ και καταλήξαμε σε λιακάδα πάνω στο τέρμα του λίφτ. Η θέα με τα σύννεφα κάτω από τα πόδια μας ήταν φανταστική!

Από το τέρμα του λίφτ ξεκινάει δασικός δρόμος χωρίς ιδιαίτερη κλίση ο οποίος καταλήγει σε ένα καταφύγιο (2400μ.), αφού περάσει από μια - δυο λίμνες. Μετά το καταφύγιο ξεκινάει μονοπάτι το οποίο διέρχεται από πολλές λίμνες. Το έδαφος, αν και είχε χιόνι, είναι πετρώδες και σε αρκετά σημεία έχει και κροκάλες. Το μονοπάτι διέρχεται από ένα ακόμη καταφύγιο σε υψόμετρο 2700μ. όπου δίπλα του βρίσκεται μια λίμνη που είναι και η ψηλότερη στα βαλκάνια. Η λίμνη αυτή ήταν παγωμένη και δύσκολα την ξεχώριζε κανείς. Αφήνοντας το τελευταίο καταφύγιο, κατευθυνόμαστε προς την κορυφή και πολύ σύντομα συναντάμε συρματόσχοινο το οποίο στηρίζεται σε κιτρινόμαυρα παλούκια και οδηγεί στην κορυφή. Σε μερικά σημεία είναι σωτήριο το συρματόσχοινο και ευκολύνει την ανάβαση σε μεγάλο βαθμό. Σύντομα φτάνουμε στην κορυφή όπου έχει δυο μεγάλα κτίρια με κάτι κεραίες επάνω τους. Αυτήν την ημέρα είμαστε πιο τυχεροί μιας και ο καιρός είναι καλύτερος. Έχει μεν ομίχλη αλλά δε χιονίχει. Απολαμβάνουμε την περιορισμένη λόγω ομίχλης θέα, βγάζουμε τις καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες και ξεκινάει η κατάβασή μας. Καθώς κατεβαίναμε φαίνονταν όλες οι λίμνες, κάποιες παγωμένες και κάποιες όχι. Φτάνοντας πίσω στο λιφτ, εγώ αποφάσισα να επιστρέψω κάτω στο χωριό ενώ ο Νίκος, η Αρχόντισα και κάποιοι άλλοι μείνανε πάνω για να πιούνε στα γρήγορα έναν καφέ και να απολαύσουνε λίγο ακόμη την υπέροχη θέα. Εγώ βιαζόμουν γιατί ήθελα να προλάβω να λούσω και τα μαλιά μου, μιας και το απόγευμα μας περίμενε η Σόφια.

Φάγαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 5 το απόγευμα και στις 6 αναχωρήσαμε με το λεοφωρείο (προαιρετικά, όσοι ήθελαν) για τη Σόφια. Ο οδηγός μας πήγε από έναν δρόμο κοφτό μέσα από κάτι βουνά. Καθώς πηγαίναμε, φάγαμε απίστευτη βροχή. Σε μιάμιση ώρα και κάτι ήμασταν στη Σόφια. Αφού μας έκανε μια μίνι ξενάγηση ο οδηγός με το λεωφορείο δείχνοντάς μας το κοινοβούλιο, την εκκλησία Αλεξάντερ Νέφσκυ κ.α., μας άφησε ελεύθερους στην πόλη για κανά δίωρο. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τρέχαμε σαν τρελοί στη βόλτα μας. Πηγαίναμε λες και μας κυνηγούσε κάποιος... Τελικά καθήσαμε σε ένα πολύ ωραίο και κοσμοπολίτικο μαγαζί όπου άλλοι έφαγαν φαγητό, άλλοι έφαγαν γλυκά (εγώ το έκανα αυτό) και άλλοι ήπιαν. Ήταν πολύ φθηνά όλα. Δεν είχαμε και πολύ χρόνο στη διάθεσή μας και έτσι φύγαμε πάλι τροχαδόν για το λεοφωρείο. Επιστρέψαμε ψόφιοι στο ξενοδοχείο και πέσαμε ξεροί για ύπνο. Αυτό ήταν το τελευταίο βράδυ της εκδρομής μας.

Ημέρα τέταρτη 12/6/2006

Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη ημέρα. Η συμφωνία από την προηγούμενη μέρα ήταν: αν είχε καλό καιρό θα πηγαίναμε προς τις εφτά λίμνες, αν δεν είχε καλό καιρό θα πηγαίναμε να επισκεφτούμε το μοναστήρι της Ρίλα. Μετά το πρωινό μας, φορτωθήκαμε και πάλι στο λεοφωρείο με όλη την προίκα μας αυτήν τη φορά και πήραμε το δρόμο προς την τοποθεσία Μπάντα από όπου θα ξεκινούσε η ανάβαση για τις λίμνες. Τα τελευταία 4 χλμ μέχρι την Μπάντα ο δρόμος είναι επιεικώς ελεεινός.

Ήμασταν πολύ βιαστικοί όλοι μας και αυτό δε μας βγήκε σε καλό. Χωριστήκαμε άθελά μας σε δυο ομάδες, χάσαμε το σωστό μονοπάτι, βρεθήκαμε αλλού για αλλού, αναστατωθήκαμε και γυρίσαμε πίσω σχεδόν στην αρχή της πορείας. Αν και το αντιληθφήκαμε γρήγορα, χάσαμε κανα 45λεπτο με τη όλη υπόθεση από τον ήδη περιορισμένο χρόνο που είχαμε. Μέσα στο σωστό πια μονοπάτι, κατευθυνόμασταν προς τις λίμνες. Οι λίμνες αυτές είναι 7 στο σύνολο και βρίσκονται σε διάφορα επίπεδα. Η πρώτη είναι περίπου στα 2000μ. και εξαιτίας του υψομέτρου που βρίσκονται χαρακτιρίζονται αλπικές. Το μονοπάτι (το σωστό) είναι άριστα σηματοδητημένο με ασπρα-μπλε σημάδια σε δέντρα και πέτρες. Σε κάποια δέντρα είχε και μεταλικές πινακιδούλες που έδειχναν τη σωστή κατεύθυνση. Η πορεία ήταν μέσα σε δάσος και η κλίση ήταν κάμποση. Αν και ο καιρός στην αρχή της ημέρας έδειχνε καλός, άλλαξε και άρχισε να βρέχει. Αφού πάρει κανείς όλο το υψόμετρο για την πρώτη λίμνη έχει ένα ισιάδι που καταλήγει στην πρώτη τη λίμνη. Ο καιρός με άγχωσε λιγάκι. Στην επιστροφή φάγαμε μπόλικη βροχή και έριξε και χαλάζι δυο φορές. Στην Μπάντα (που είναι η αφετηρία της πορείας) έχει ένα καταφύγιο - σπίτι και έξω έχει βρύση με νερό. Πλυθήκαμε, αλλάξαμε ρούχα και ξεκινήσαμε την επιστροφή μας.

Αφού βγήκαμε Σάμοκοβ, κατευθυνθήκαμε προς Ντούπνιτσα, Μπλαγκόεβγκραντ, Κρέσνα (από εδώ σχεδόν όλοι αγόρασαν κρασιά, από εκείνα που μας είχε κεράσει ο οδηγός το πρώτο βράδυ) και σταματήσαμε στο Σαντάνσκι. Εδώ είχαμε μια ώρα χρόνο για να κάτσουμε να φάμε. Το φαγητό που φάγαμε ήταν ακρβιβό, βουλγάρικη ποιότητα με ελληνικές τιμές. Μου θύμισε λίγο Τουρκία η κατάσταση. Παζάρια, μαγαζιά, κόσμος, Επίσης, ο κόσμος εδώ ήταν διαφορετικός από ότι πιο ψηλά. Είχε περισσότερες μαφιόζικες φάτσες, το μάτι τους γυάλιζε περισσότερο και είχαν ένα λάγνο-κερδοσκοπικό βλέμα. Κακή επιλογή το Σαντάνσκι από όλες τις απόψεις. Βορειότερα είναι καλύτερα και αγνότερα τα πράματα.

Φύγαμε από εκεί και σε μισή ώρα ήμασταν στα σύνορα. Αν και υπολογίζαμε να συναντήσουμε κίνηση λόγω του τριημέρου, δεν καθυστερήσαμε καθόλου. Μέσα σε μισή ώρα είχαμε περάσει και τα ελληνικά σύνορα και ήμασταν καθοδόν για τη Θεσσαλονίκη. Φτάσαμε κατά τις 10 το βράδυ. Αποχαιρετιστήκαμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για επόμενες κορφές!!!

Είχε πολύ νέο κόσμο στο σύλλογο και είχαμε αρκετό κέφι, γέλιο, πλάκα, συζητήσεις σοβαρές, συζητήσεις αστείες, εμπειρίες διάφορες από διάφορους, γνωριστήκαμε με άλλους, μας γνώρισαν άλλοι, δεθήκαμε περισσότερο με κάποιους που γνωρίζαμε ήδη. Ήταν πολύ καλή επιλογή! Μπράβο μας! Όλα ήταν πολύ ωραία και πολύ εύθυμα :-)

The End.